Geschreven door Jessica Santiago Lopez op 2014-10-20 17:14:09
Live Reviews :: Flying Colors @ 013
Drie jaar geleden werd de prog-beminnende wereld verrast door de formatie van een “supergroep” met progressieve grootheden die relatief popmuziek-achtige muziek zouden gaan maken. Deze formatie werd Flying Colors gedoopt en bestond uit Mike Portnoy (Ex-Dream Theater¸ Transatlantic), Neal Morse (Ex-Spocks Beard, Transatlantic), Steve Morse (Dixie Dregs, Deep Purple, Steve Morse Band), Dave LaRue (Dixie Dregs, Deep Purple) en de relatief onbekende Casey McPherson (Alpha Rev). Het eerste album van deze band kwam twee jaar geleden uit, in 2012. En bij een album hoort natuurlijk ook een tour. Tijdens de tour in ditzelfde jaar stond de band ook op de planken van de 013 in Tilburg. Van dit concert is ook een live-dvd verschenen. Inmiddels is het 2014 en heeft de band hun tweede album uitgebracht en dus is het tijd voor het tweede bezoek aan de 013.
Review geschreven door Jordy Valke
Foto’s gemaakt door Jessica Santiago Lopez en Christophe Pauly (Klik hier of op de foto’s voor meer!)
Met een zaal die om 19:00 open gaat en de altijd fijne Nederlandse spits was ik een stuk later in Tilburg beland dan gepland. Gelukkig bleek de tourbus van Flying Colors ook 1.5 uur vertraging te hebben. Dit zorgde ervoor dat de support act nog moest beginnen toen ik de zaal binnen kwam. John Wesley mag de zaal opwarmen. Niet heel veel mensen zullen hem kennen, maar deze zanger en gitarist heeft een enorme staat van dienst als bandlid voor tours en albums van onder andere Porcupine Tree en Fish.
Ondanks zijn kleine bekendheid weet hij de steeds voller wordende zaal uitstekend te vermaken. Dit is mede te danken aan het feit dat John een zeer begeerlijke gitarist is. De solo’s die hij regelmatig ten gehore brengt zijn van een hoog niveau. Hij weet de gevoelige snaar te raken, zes zelfs. Ook zijn stem is prettig en muzikaal gezien zijn het ook goede nummers. Het optreden zelf is niet heel bijzonder qua show en dergelijke, maar ik denk dat John Wesley er een paar fans bij heeft gekregen vanavond.
Gek genoeg is de 013 vandaag, in tegenstelling tot 2 jaar geleden, niet uitverkocht. Maar tegen de tijd dat Flying Colors het podium betreedt, passen er toch niet heel veel mensen meer bij in de zaal naar mijn idee. Onder luid applaus stapt Neal Morse achter zijn toetsen en zet hij de eerste noten van albumopener “Open Up Your Eyes” in. Hierna betreedt de rest van de band het podium en kan het feest beginnen. Na de eerste minuten is al meteen duidelijk dat dit een memorabele avond gaat worden. Geluid is uitstekend, elk bandlid heeft er zin in en het publiek zo mogelijk nog meer. Zoals Neal terecht opmerkt, is deze zaal voor hem en Mike een soort tweede thuis. Ze hebben hier al vele malen opgetreden met verschillende bands en vinden het hier altijd fijn. Zoals gezegd is de live-dvd van de vorige tour niet voor niks ook hier opgenomen. Voor de live-dvd van dit jaar is het optreden in Zwitserland uitgekozen, één van de slechts 9 andere shows deze tour.
Vanavond worden alle nummers van het nieuwe album ‘Second Nature’ gespeeld, afgewisseld met nummers van het vorige album. Eén van de hoogtepunten is de akoestische en gedeeltelijk a capella gezongen intro van het verrassend vrolijke folk nummer “One Love Forever”. Casey wordt vergezeld door Neal en Mike (met tamboerijn) vooraan op het podium en krijgt zelfs nog een kusje van Mike, wat tot grote hilariteit leidt. Twee jaar geleden werden er veel covers gespeeld, omdat het anders wel een erg kort optreden zou worden met maar 1 album. Dit jaar is dat niet nodig. Wel wordt Casey midden in de show alleen gelaten met zijn gitaar om een akoestische versie van “Colder Months” te spelen, een nummer van zijn andere band Alpha Rev. Hieruit blijkt wat een uitzonderlijk goede zanger hij is. Loepzuiver en vanuit het hart vertolkt hij deze schitterende ballad. Als hij vervolgens ook nog de hymne-achtige intro van het Flying Colors nummer “Peaceful Harbor” inzet is het één groot kippenvel moment. Sowieso werkt dit nummer met de Pink Floyd-achtige climax uitstekend live. Zonder het koor wat op het studioalbum te horen is, dat dan helaas wel, maar dit deert niet.
Het hele concert is van een uitzonderlijk hoog niveau. Steve perst er perfecte gitaarsolo’s uit, Dave laat meer dan eens zijn uitstekende basspel zien en horen, Mike drumt zoals altijd magistraal, Neal zingt en speelt geweldig en Casey is zoals gezegd een uitzonderlijke zanger. Het is overigens mooi om te zien hoe hij zich nu een stuk meer op zijn gemak voelt als twee jaar geleden. Toen leek hij duidelijk zijn meerdere te willen laten kennen in de muzikale grootheden achter en naast hem, maar dat is helemaal niet nodig. De band vormt nu veel meer een eenheid. En dat merk je aan alles.
9 Oktober 2014, 013. Een goede zaal, een goed voorprogramma, een magistrale hoofdact, perfecte vertolkingen van nummers, mooie setlist, goed geluid, goede show, enthousiaste band, enthousiaste fans. Hier viel niks op aan te merken. Dit was een concert om in te lijsten.
Klik op de foto's voor meer!
